Kitaro konseri, müzikal ve şov yönünden dev bir hayal kırıklığı olmuştu benim için. Belki de Kitaro sahne insanı değildir de stüdyo insanıdır. Tabii böyleyse bile tüm suç onun değil, sahne tasarımı, efektleri, hepsi ama hepsi berbattı; lise müsameresi gibi. Dandik bir ışıklandırma, arkaplanda PowerPoint sunumları gibi değişen resimler, hepsi bu. Üzülmüştüm buna.
Yanni’de sahne havası var, kabul, prodüksiyonları da daha sağlam oluyor ama sahne havası da var. Durduğu yerde bile bir şeyler yapıyor işte, bir şeyler. Rainmaker’ın videosu var aşağıda. Bu parçada hakim bir ton var: Akdeniz. Bunu dinlediğinizde akla Akdeniz gelmeli; İtalya, Türkiye, Yunanistan. Fakat Afrika’dan, Güney Amerika’dan da esinti var. Birer çimdik de Okyanusya ve Uzak Asya belki. Sömürgeciliğin savaşsız olanını düşünün, sanki bu halklar kaynaşmış da bu müziği beraber yapmışlar gibi. Elbette, böyle bir şey olmadı, olamazdı ve olmayacak fakat sanatçıların hayallerinde tüm güzellikler mümkün.